συνηθίζεται επτά, σταμάτησα στις δεκα-επτά, σε σειρά τυχαία. για τη discolata που ζήτησε ιστορία.
μετέωρο και σκιά
[1985] τάκης σπετσιώτης
...και το πρώτο μου πακέτο τσιγάρα
στο τέλος μιας μικρής εποχής, λίγο πριν χαθούμε,
ο ν. βγήκε απο το 'βακούρα' χορεύοντας.
the lover
[1992] jean-jacques annaud
η ινδοκίνα της marguerite duras,
κι ένας έρωτας μπερδεμένος,
σαν αυτούς που μας έμαθαν
[2000] françois ozon
-τελικά, δε μου είπες
-...
-αγάπησες όσο αγαπήθηκες?
andrey rublev
[1966] andrey tarkovsky
η ψυχή της μητέρας ρωσίας
[τη λατρεύω]
[1966] andrey tarkovsky
η ψυχή της μητέρας ρωσίας
[τη λατρεύω]
the doom generation
[1995] greg araki
όταν τη βλέπαμε
οι ολλανδοί συγκάτοικοί μου,
τίμια παιδιά 'τιμίων οικογενειών',
έφευγαν απο το σαλόνι, ένας-ένας.
[ένα road movie για μας]
[1995] greg araki
όταν τη βλέπαμε
οι ολλανδοί συγκάτοικοί μου,
τίμια παιδιά 'τιμίων οικογενειών',
έφευγαν απο το σαλόνι, ένας-ένας.
[ένα road movie για μας]
the piano
[1993] jane campion
στις ακτές της ίδιας χώρας,
ξαναμαθαίνω τα χρώματα σε ρυθμούς nyman.
στην ανοιχτωσιά
-αλήθεια σου λέω-
τα όνειρα αρθρώνονται καλύτερα.
[1993] jane campion
στις ακτές της ίδιας χώρας,
ξαναμαθαίνω τα χρώματα σε ρυθμούς nyman.
στην ανοιχτωσιά
-αλήθεια σου λέω-
τα όνειρα αρθρώνονται καλύτερα.
[1993] robert altman
αριστούργημα.
θα 'θελα να την ξαναδώ
even cowgirls get the blues
[1993] gus van sant
θα μπορούσε να είναι η αγαπημένη μου.
[ξέρεις τι?
νομίζω πως είναι]
die verlorene ehre der katharina blum
[1975] volker schlöndorff
το κράτος ήταν ο μόνος τρομοκράτης
αλλά εγώ μεγάλωσα
με markie-mark.
με markie-mark.
il vangelo secondo matteo
[1966] pier paolo pasolini
στο σπίτι σου,
μεγάλη βδομάδα,
να τη βλέπουμε
και να μη λέμε τίποτα.
flesh
[1968] andy warhol
είχαμε-μάλλον- πάει να τη δούμε μαζί.
τη ρουφήξαμε.
θέλω πολύ να διαλέξουν ταινίες:
george le nonce,
sensual monk,
xilaren,
ακοίμητος,
και ο ερανιστής.
george le nonce,
sensual monk,
xilaren,
ακοίμητος,
και ο ερανιστής.
5 comments:
Τιμή μου, αγαπητέ! Αλλά πώς θα σιάξω τόσο ωραίο layout που είμαι σκράπας στα κομπιουτερικά;;;
Απαντώ και εγώ ο ανέστιος, καταχρώμενος της ευγενούς φιλοξενίας σας:
1) Κώστα Σφήκα: "Μοντέλο" - γιατί οφείλουμε να είμαστε αδιάλλακτα νεωτερικοί.
2) Βέρνερ Χέρτσογκ: "Αγκίρε, η Οργή του Θεού" - προς τιμήν της μεγαλομανίας
3) Σεργκέι Παρατζάνοφ: "Σαγιάτ Νοβά (Το χρώμα του ροδιού)" - μαρτυρική αφοσίωση στην ποίηση
4) Αλέξη Δαμιανού: "Μέχρι το Πλοίο" - γιατί ποτέ δεν μοιράστηκα το καλτ της "Ευδοκίας"
5) Κλοντ Λανζμάν: "Σοάχ" - εννιάμιση ώρες καθηλωτικής καταγραφής της απουσίας
6) Φεντερίκο Φελίνι: "Σατυρικόν" - μόνη πραγματική πατρίδα μας η ύστερη αρχαιότητα
7) Μαρζιέ Μεσκινί: "Ρούζι κε ζαν σοντάμ (Τη μέρα που έγινα γυναίκα)"
- και μέχρι την τελευταια, κάτι που έπρεπε να ζήσεις και αδυνατείς να θυμηθείς τί
8) Λουίς Μπουνιουέλ: "Ο Άγγελος εξολοθρευτής" - για τον μεθοδικό εξωφρενισμό
9) Πίτερ Γκρίναγουεϊ: "Ο Μάγειρας, ο Κλέφτης, η Γυναίκα του και ο Εραστής της" - πήγα να πώ "η πιο εύπεπτη ταινία του", και μετά συνειδητοποίησα πού αναφέρομαι!
10) Στάνλεϊ Κιούμπρικ: "Κουρδιστό Πορτοκάλι" - ό,τι πιο seventies!
---
(Η σειρά δεν είναι ιεραρχική - Η σύγχυση δεν είναι τυχαία)
ακοίμητε,
παίξε με τα templates του psychic, link θα βρεις στο side bar μου, αν θέλεις να προσθέσεις εικόνα απο πίσω στείλε μέιλ να σου που πως.
εράνιστη μου,
μας αρέσει η σύγχυση :)
αργήσαμε αλλά παίξαμε!
σας ευχαριστούμε για την πρόσκληση.
εγώ σε ευχαριστώ, βρε
xx
Post a Comment