28.1.07

η βαριά σκιά της ιστορίας

προλάβαμε στο κλείσιμο την έκθεση για την ευρωπαϊκή φωτογραφία στον εικοστό αιώνα. δύο με δυόμιση ώρες για να τη δούμε. οι επιμελητές ακολούθησαν την ασφαλή οδό, μια σχετικά γραμμική δηλαδή 'αφήγηση' που έμοιαζε με χρονολόγημα. ενδιαφέρον είχαν:
  • η ακτινογραφία του εβραΐκού ghetto στο lodz της πολωνίας με την αντίθεση ανάμεσα στην καλοζωία όσων συνεργάστηκαν με τους ναζί [η ελίτ του τοπικού ισραηλίτικου συμβουλίου] και την ωμή απεικόνιση της πραγματικότητας των υπολοίπων [στιγματισμός, καθημερινή ταπείνωση και απελάσεις... φωτογραφίες σκληρές]. οι μηχανισμοί που σπρώχνουν ένα απειλούμενο θύμα στην επιβίωση, τόνιζε το σχετικό σημείωμα για την περίπτωση του henryk ross.
  • το 'κόκκινο' του μπορίς μιχαήλωφ [αίμα, κόκκινα χείλη, κόκκινα πουλόβερ, σοβιετικά mega banners, τριαντάφυλλα, κονκάρδες και μεθυσμένα μάγουλα τράβηξαν τον κόσμο πάνω στις φωτογραφίες. κορυφαίος documentarist, εικόνες γεμάτες ιστορία]
  • το παρισινό 'περιθώριο' από τον brassai.
  • η σύνδεση του προσωπικού χρόνου με την ιστορία στα slides της anieles strba [η υπόκωφη techno να δένει άψογα].
  • τα οικεία κλιπσάκια και σέλο-τέιπ που κρατούσαν τις φωτογραφίες του tillmans στην αναπαραγωγή της βερολινέζικης έκθεσης του 'markt' ['τα σύνορα δε χωρίζουν τους λαούς, χωρίζουν τους φτωχούς από τους πλούσιους' έγραφε ο τοίχος μιας φωτογραφίας της εγκατάστασης].
ξεχώρισα [για διαφορετικούς λόγους την κάθε μία] :








nana, 1965

christer strömholm
[1918, stockholm-2002, stockholm]







linda with sushi, 1994

annelies strba
[1947, zug, switzerland- lives and works in richterswil and amden, switzerland]







untitled, 1980

viktor kolar
[1941, ostrava, czechoslovakia- lives and works in ostrava]







my amsterdam

ed van der elsken
[1925, amsterdam-1990, edam, the netherlands]







ineta and aigars macs, 1985

inta ruka
[1958, riga, latvia- lives and works in riga]

4 comments:

boynextdoor said...

καλώς σε βρήκα και εγώ!

επισκέφθηκα την έκθεση που αναφέρεις, δυνατή και γεμάτη, ειδικά σε έναν χώρο όπως η Barbican

να πω ότι και ο Ιάπωνας Seiichi Furuya με άγγιξε. οι φωτογραφίες της γυναίκας του, από την αρχή της σχέσης εώς λίγο πριν το τέλος, η αθωότητα της αρχής και η γεμάτη ερωτισμό έκφρασή της αργότερα, απλά σε μάγευαν...

discolata said...

εξαιρετικές φωτό!
γέμισαν τα μάτια μου:)

Xilaren said...

e, bravo!

amvro said...

boynext door,

ήταν σούπερ τα κομμάτια που λες αλλά λίγο μονομανία μου έφερνε και δεν....
[το τελευταίο πορτραίτο συγκλονιστικό]

discolata,

και το μυαλό

xilaren,

many thanks for the reminder, babe. θα την ξεχνούσα αλλιώς.