diamanda galás at the barbican

φτάνουμε νωρίς. στο φουαγιέ 'παίζoυν' τρελά γκομενάκια. αγόρια με μέταλλο σε τρυπημένο δέρμα. στα αυτιά, ανάμεσα στα ρουθούνια, στα φρύδια, στα χείλη. στις διπλανές θέσεις, κάθονται δύο twits που χαζογελάνε στo πρώτo κομμάτι [μμμ,... φαντάζομαι δεν είναι καλή ιδέα να την ακούσεις live χωρίς κάποια προετοιμασία]. στο τρίτο κομμάτι, μετά απο μια συγκλονιστική εισαγωγή, ο κόσμος ζεσταίνεται..

καίγομαι,
καίγομαι,
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά

ερμηνεία καθαρτική, με ελαφρύ ελληνο-αμερικάνικο accent [τι πλούτος...]. τα χέρια της με δύναμη πάνω στο πιάνο, οι χαμηλές της πλατφόρμες χτυπάνε στο πάτωμα. ακολουθούν κομμάτια από billie holiday, μερικά στα γαλλικά [edith piaf...], κι άλλα blues. η diamanda μιλάει με τα πνεύματα ενώ εγώ ξεφεύγω από τον καταναγκασμό της μουσικής που πρέπει να είναι ρυθμική, χαρούμενη και να μας φτιάχνει. η φωνή της απλώνεται τόσο που χάνεις την αίσθηση ότι είναι ανθρώπινη. λένε ότι πιάνει τις τρεις και μισή οκτάβες, άλλοι τις τέσσερις. σε μερικά κομμάτια επιλέγει να εξαντλήσει όλο το εύρος. σε άλλα, κυρίως στα blues, την κρατάει χαμηλά. κάπου στη μέση, μιλάει επιτέλους:

-time fuckin' out, says am the 'queen of goth rock'. who? time fuckin' out. everytime, i come to london i have to fuckin' teach you music.

χειροκρότημα και γέλια- όχι απο όλους. δυνατό χειρoκρότημα και στο τέλος. στο δεύτερο encore, ξαναβγαίνει.

- σ' αγαπάμε, ακούγεται δυνατά μια ανδρική φωνή στα ελληνικά
- φχαριστώ πολύ, απαντάει θερμά και λέει και κάτι άλλο.

ύστερα σκύβει πάνω απο το πιάνο και κλείνει τη βραδιά με chet baker... 'the thrill is gone'.


[το guilty, guilty, guilty της diamanda galas θα κυκλοφορήσει τη 'μέρα των νεκρών', στις 1.11.07]