ένα δάκρυ κυλάει στο πρόσωπο του στρατιώτη του ’κόκκινου στρατού’. από το πέτο του κρέμονται διακριτικά και παράσημα. αντιστοιχούν σε αξιώματα και διακρίσεις? ασφαλώς όχι. ο pierre και ο gilles μάλλον ψαρεύουν στα άγνωστα, τότε, νερά του σόβιετ κιτς σε αναζήτηση λανθάνοντος ερωτισμού. οι σκιές στο πρόσωπο εντείνουν τη δραματικότητα και κλέβουν λίγη απο την ηρεμία του ρετουσαρισμένου λευκού.'τέχνη μόνο για την ομορφιά'? το δάκρυ ένα μικρό σχόλιο πάνω στην ιστορία? ’συνομιλεί’ ο ’μικρός κομμουνιστής’ με τον πλωτό βλαδίμηρο στο ’βλέμμα του οδυσσέα’? θα μπορούσε. ίσως πάλι το δάκρυ είναι μια επανάληψη ενός μοτίβου γνωστού από τις εικόνες τους με θρησκευτική θεματική. και εκεί όμως η χρήση του είναι προσεκτική, καθόλου τυχαία. ένα δάκρυ για ένα χαμένο στάτους, μια χαμένη οικογένεια ή ένα χαμένο εραστή? όπως και να 'χει, o ’μικρός κομμουνιστής’ παραμένει όμορφος σε φόντο ουράνιο. και εκεί είναι που οι δημιουργοί του συναντούν τις αρχικές τους προθέσεις.
18.2.06
Le petit communiste, Pierre et Gilles (1990)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Για μένα το έργο των Pierre et Gilles είναι η επιτομή αυτού, που κάποιος ίσως θα αποκαλούσε μεταμοντέρνα ειρωνία.
Μια ανελέητη κριτική τοποθέτηση, πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση και των στερεότυπων που τα διάφορα κοινωνικά μοντέλα μας επιβάλλουν.
καλημέρα αλέξανδρε,
στην περίπτωση μου, η (μελο)δραματικότητα στη δουλειά τους με κέρδιζε πάντα. όσο περισσότερο κοιτάω τις εικόνες βέβαια τόσο βρίσκω ότι μιλάνε όντως για την ανθρώπινη κατάσταση όπως λες.
άρα υπάρχει πολύ περισσότερο δράμα παρά μελό.
Post a Comment