tallinn-toompea, 3:12 pm

[παραλλαγή άλφα]

την παρασκευή θανέβω στον καθεδρικό του πρίγκηπα αλεξέι με τις γυναίκες που στο λαιμό τους κουλουριάζονται οι λύκοι βάσανα ένα κεράκι θανάψω ο α μόλις θαχει τελειώσει τη δουλειά θα περιμένει στα σκαλιά το τρελό παιδί ετοιμάζει πάρτυ με ουζμπέκους γκο γκο μπόιζ είμαι σίγουρος θαναι σαν το άμπα θιμντ πάρτυ που φορούσαν ξανθιές περούκες πι βι σι μίνι ή προσθετικά γένια η σίντυ λέει ότι όλαυτά του ακούγονται πολύ καλά και γιατί όχι και γω του λέω όχι γιατί αν παντρευτούμε θα λιώσουμε κολυμπώντας σε νεφρόσχημες πισίνες γεμάτες από φρεσκοτριμμένη κεταμίνη σούπερ αρκετή για να αρπάξει μέχρι και το προβέρμπιαλ χώμα που θα μας σκεπάσει κι αυτά που θα κάνουμε μέσες άκρες θα είναι τα ίδια και τα ίδια τύπου γύροι βότκα με χυμό κράνμπερι όπως τη βραδιά που άρχισε πιο νωρίς απόλες χορεύαμε μέχρι να πονέσουν τα γόνατά μας θυμάσαι και κοιμηθήκαμε χωρίς αναπνοές μόνο φιλιά πάντως αν το καλοσκεφτώ ας είναι πούχει δύο ψυχαναλύτριες αντί για μία που είναι το κανονικό το πρόβλημα μαλάκα είναι να μην έχεις καμία και τουλάχιστον του αναλογούν οι ρίζες στο χτήμα του πατέρα στο γιόχβι έτσι θαράξουμε μια μέρα κάτω από τη σκιά συνήθως αυτό το λένε σπίτι αποκατάσταση οικογένεια ή ξαναβρίσκω τη χαμένη μου ταυτότητα εμείς θα το πούμε δυνατό σεξάκι σε φχαριστώ για το τσάι μωρό μου ή έλα να χτίσουμε κοιλιακούς με τις πελώριες γαλάζιες ελβετικές μας μπάλες βάλε τη μία σε παρακαλώ δίπλα στην άλλη την παρασκευή ένα κεράκι θα ανάψω πριν βγω στο λιμάνι που χειμώνακαλοκαίρι είναι γκρίζο θα κάνω μια ευχή για όλαυτά που δεν έγιναν κι όλαυτά που δεν είδαμε ίσως σκεφτώ ότι μπορεί να πιάσει ποτέ δεν ξέρεις αγάπη

[παραλλαγή βήτα]

ήταν προχωρημένο απόγευμα, όταν έφτασα στην εκκλησία. είχε λίγο κόσμο και μια σκοτεινιά απλωνόταν πάνω από καρέκλες, πολυελαίους και στασίδια. σημάδια στο χώρο οι μοναχές κυρίες, ένα ζευγάρι μεσήλικες και ένας ιερέας που πηγαίνε πάνω κάτω κανονίζοντας τις τελευταίες δουλειές πριν το κλείσιμο. περπάτησα για λίγη ώρα να φύγει η αμηχανία του ξένου αλλά και για να βεβαιώθω ότι ο κακός θεός έλειπε, δεν έκρινε, δε μιλούσε και πιο πολύ, δεν κοίταγε. όλοι οι άλλοι ήτανε εκεί. η παναγία- θλιμμένη ρούσκα- φορούσε ένα μακρύ ασημί παλτό, ο άγιος νικολάι με μακριά γένια και μάτια σκεπτικά και στο πιο μεγάλο κάδρο μια πολυμελής οικογένεια με ροζ φορέματα... μια μορφή πατρική, μια αντίστοιχη μητρική, πιο χαμηλά άλλες φιγούρες ντυμένες με το ίδιο φωτεινό ύφασμα απ' τις οποίες ξεχώρισα την αγία τατιάνα. κάποια στιγμή σταμάτησα και, μιμούμενος τον τρόπο των πιστών, στάθηκα κι εγώ κοντά σε μια εικόνα, δύο βήματα πίσω κι ελαφρώς πλάγια, κι άναψα το μικρό κερί. πρέπει να στεκόμουν ώρα εκεί και τα μάτια μου να υγράθηκαν στην προσπάθεια να σκύψω το κεφάλι-ξεμαθημένη συνήθεια απ' όταν ήμουν παιδί- γιατί οι διαθλάσεις από το φως του κεριού παίρνανε διαστάσεις αλλόκοτες και το περίγραμμά τους αγκάλιαζε μνήμη, πόνο και επιθυμία μαζί. γύρισαν στο μυαλό μου πολλές ευχές μέχρι να καταλήξω σε μια... να ανοίξω χώρο μέσα μου για ότι καλό και ότι άσχημο έρθει. αφού την είπα, κοίταξα για τελευταία φορά τον αρχάγγελο, έκανα πίσω-ο καθεδρικός φαινόταν μεγαλύτερος τώρα- και βγήκα έξω, ελαφρύς με ρούχα βαριά σ' ένα προαύλιο κρύο.