H ψευδής δυνατότητα επιλογής μέσα στη θεαματική αφθονία, δυνατότητα επιλογής που στηρίζεται στην τοποθέτηση πλάι πλάι θεαμάτων ανταγωνιστικών και αλληλέγγυων καθώς και στην τοποθέτηση πλάι πλάι ρόλων (που κατά κύριο λόγο τους υποδηλώνουν και τους φέρουν μαζί τους αντικείμενα, που είναι αποκλειστικά, και συνάμα αλληλένδετα), αναπτύσσεται σε πάλη φανταστικών προτερημάτων που προορίζονται να χρωματίσουν με πάθος την προσχώρηση στην ποσοτική κοινοτυπία. Έτσι γεννιούνται ξανά ψευδείς αρχαϊκές αντιθέσεις, τοπικισμοί ή ρατσισμοί που αναλαμβάνουν να μετασχηματίσουν σε φανταστική οντολογική υπεροχή τη χυδαιότητα των ιεραρχικών θέσεων μέσα στην κατανάλωση. Έτσι, συγκροτείται ξανά η ατέρμονη σειρά των γελοίων συγκρούσεων που κινητοποιούν ένα υποπαιγνιώδες ενδιαφέρον, απ’ τα ανταγωνιστικά σπορ μέχρι τις εκλογές. Εκεί όπου έχει εγκαθιδρυθεί η κατανάλωση της αφθονίας, εμφανίζεται στο πρώτο πλάνο των απατηλών ρόλων μια κύρια θεαματική αντίθεση ανάμεσα στη νεολαία και στους ενήλικες: γιατί πουθενά δεν υπάρχει ενήλικος, κύριος της ζωής του, η δε νιότη, η αλλαγή αυτού που υπάρχει, δεν είναι διόλου το χαρακτηριστικό γνώρισμα τούτων των ανθρώπων που είναι τώρα νέοι, μα είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του οικονομικού συστήματος, ο δυναμισμός του καπιταλισμού.
Π ρ ά γ μ α τ α κυβερνούν και π ρ ά γ μ α τ α είναι νέα,.. πράγματα αλληλοκυνηγιούνται και πράγματα αλληλοαντικαθίστανται.
guy debord, ‘η κοινωνία του θεάματος’,
μτφ. βασίλης τομανάς, εκδ. εκδοτική θεσσαλονίκης, σελ. 41-42.
