βία [γρήγορες σκέψεις με αφορμή μια αφίσα]

η συμβολική βία της ετεροφυλοφιλίας, ως συνθήκης φυσικού περιορισμού, κοινωνικής ταξινόμησης και εργαλείο πολιτικής κυριαρχίας, ασκείται, διαχέεται και αναπαράγεται, αδιάκοπα, κάτω από τη μύτη σου, μέσα σε πλαίσια θεσμικά ή μη. μέσα από τη faux λάμψη των καταστημάτων με είδη γάμου, δικαστικές αποφάσεις, εκθέσεις κυβερνητικών πεπραγμένων, το αυτονόητο των οικογενειακών επιδομάτων, αποφάσεις συνεδρίων, τα διαφημιστικά μηνύματα όπου η needy κούκλα γέρνει στο στιβαρό πλευρό του. φορείς της είναι η κυρα-τούλα και ο κυρ-μήτσος, θύματα οι ίδιοι άλλων υποσυστημάτων συμβολικής βίας αλλά σ' αυτή την περίσταση φαντασιακά 'από πάνω', σε θέσεις ψευδο-κυριαρχίας.

η συμβολική βία της ετεροφυλοφιλίας επιβάλλεται-δικαιώνεται κάθε φορά που ψελλίζεις μισόλογα στην ερώτηση των γονιών σου για την ερωτική σου ζωή. στα μισόλογα αυτά γεννιούνται τα παραμορφωμένα παράγωγα της βίας: οι από καταναγκασμό straight-acting, οι fake bi-, και τα άλλα, τα πιο εντυπωσιακά, όσα βρίσκονται στην κορυφή των ιεραρχήσεων: οι κρυφούλες της αντιπροσωπευτικής πολιτικής διαχείρισης που το πρωί συναινούν στις διακρίσεις και το βράδυ ψωλολυσσάνε στα μπαράκια της σκουφά. οι διευθυντές ειδήσεων με τη γκόμενα-βιτρίνα για την επίσημη έξοδο και το ναύτη-επιβήτορα για αργότερα. οι ξεδιάντροπα ναρκισσευόμενες λουμπίνες του ιερατείου.

η συμβολική βία της ετεροφυλοφιλίας ενισχύεται σ' ένα πεδίο πολλαπλών αποκλεισμών και εξοστρακισμών, πιο πολύ φιμώνοντας παραστάσεις και πρακτικές δυνάμει ανταγωνιστικές προς την ισχύ της. στις παραλείψεις των ξυλοδαρμών του πάρκου από το επίσημο αστυνομικό δελτίο, στους φακέλλους των δευτέρων γραφείων των στρατιωτικών μονάδων με 'πληροφορίες' για τους 'αποκλίνοντες' οπλίτες. στη διαρκή σιωπή της δημοκρατικής πλειοψηφίας σε οτιδήποτε παραβιάζει τις αρχές της αλλά δεν το καταγγέλει γιατί την ξεβολεύει απ' τη συνήθεια. στην πιλάτειο αδιαφορία του συλλόγου καθηγητών για το bullying στις αίθουσες και στους διαδρόμους του σχολείου.

η συμβολική βία της ετεροφυλοφιλίας τέλος, πηγάζει από ένα σύστημα που μεταλλάσσεται, αναπροσαρμόζεται όταν δεν το παίρνει. είναι η φασίζουσα υπεκφυγή του ιδεολογήματος ότι η 'κοινωνία δεν είναι έτοιμη' που αντικαθιστά την in your face αποστροφή, τα ψίχουλα των προτάσεων για 'σύμφωνα συμβίωσης', όλοι οι 'προχωρημένοι' που υποστηρίζουν ότι 'δεν υπάρχει πια καταπίεση, οι gays είναι παντού- ας φροντίζει ο καθένας την πάρτη του'. στην ξεφτίλα του gay-friendly πατροναρίσματος, στις κακέκτυπες μηντιακές αναπαραστάσεις της ομοφυλοφιλίας.


η αντιστροφή αυτής της βίας περνάει μέσα από την υπεράσπιση των φυσικών μας αναγκών, της μνήμης και των βιώματων μας, με όρους πολιτικούς και με τρόπο συλλογικό. γιατί όταν θα έρθουν να μας κατεβάσουν τις αφίσες, μαζί θα είναι πιο εύκολο να τους κατεβάσουμε τις 'βιτρίνες'.

φωτό [λεπτομέρεια] από την παρέμβαση της ομάδας του blog χρωμοσώματα.
το pride-για μια ακόμα χρονιά χωρίς κεντρική πολιτική διεκδίκηση- γίνεται στην αθήνα το σάββατο 23.06

δίκαιο και εξoυσία [ο m.foucault συζητάει με τον n.chomsky]

η περίφημη συζήτηση στο studio του ολλανδικού καναλιού nos, 1971. [full transcipt]

edmund white on michel foucault

'Michel Foucault was in the hospital one winter. When he came out he seemed much thinner and weaker and racked by a constant cough, but he was determined to give a dinner party for William Burroughs and twelve of the band of young Parisian men who were always gathered around the philosopher. Foucault could speak English wonderfully well, but his success with the language was a sustained performance demanding complete concentration, the sort of intensity that made his seminars in the States so exhilarating (and exhausting). I’d attend a seminar at New York University in 1982 and I remembered how much Foucault had had to rely on written notes and words precisely produced by a mouth glittering with silver fillings, as though the metal helped him to chew out the difficult foreign words. What he wasn’t equipped to do was chat idly or understand mumbling; as the evening wore on Burroughs began to slip into slangy, stoned incoherence and I had to “translate” Burroughs’s English into Foucault’s.

Two months later Foucault was dead. An article on the front page of Libération denied that he’d died of AIDS, as though it would be a calumny against France’s leading philosophy to suggest he’d succumb to such an ignominious disease. Only very slowly did the truth emerge; all I could think of was his patience, trudging back and forth from the kitchen to the salon to serve the dinner without vegetables he’d bought at the caterer’s downstairs. I remembered his patient smile and cocked head as he listened to Burroughs’s stoned murmurs; he was trying unsuccessfully to understand what this American writer whom we all admired so much was saying. His humility in serving dinner to friends was in complete contrast to his fiery temper, bordering on madness, when he thought he was being criticized by a member of an enemy conspiracy of intellectuals. '

edmund white, 1998, the farewell symphony, vintage

πάολα

paola έγραψε:

>XILI EKOYADOR BOLIBIA PEROY NISOS TOY PASXA KAI SE ALLA 2 NISIA POLI APOMAKRISMENA ME DISKOLIA MPENO STO DIADIKTIO TAXIDEBO ME 2 FILOYS TO EIXAME APOFASISI APO KERO TROMERI EMPIRIA, KOYRAZOME LIGO ALLA SIGLONISTIKA APO AYTA POY EIDA. THA GRAPSO TIS EMPIRIES MOY MOLIS EPISTREPSO, TORA THA PAME STON NISI TON APOGONON TIS GNOSTIS ANTARSIAS. MEGALO TAXIDI MESA STON NOTIO EIRINIKO ALLA AYTA TA KANIS MIA FORA MONO, ELPIZO LIGES MERES META TIN PROTOXRONIA NA EPISTREPSO oxi den epithimisa katholoy tin ellada MONO MERIKOYS FILOYS KAI TIN MITERA MOY.>>