debord 'z speechless

istanbul beyoglu, 5:20 am

όταν κλείνουν τα μεγάλα gay μαγαζιά, το tek yon, το love, παλιότερα το seven floors, τα τρανσόμπαρα στα στενά, τα τουρκάκια hustlers περιμένουν απέξω και περνάν κατευθείαν στο ψητό. οι τουρίστες και οι άσχετοι, τυφλωμένοι/απελπισμένοι από την ομορφιά, τα πληρώνουν για να φύγουν μαζί. οι υπόλοιποι ξέρουν ότι, επειδή δεν έχουν λεφτά για ταξί, θα βολευτούν αν απλά τους πάρουν στο σπίτι και τους κεράσουν μια μπύρα. το δέρμα τους είναι τραχύ, τα χέρια τους άκαμπτα κι αν δεν έχεις ανοιχτήρι θα ανοίξουν τη μπύρα με τα δόντια τους. δε μιλάν αγγλικά, δε φοράν άρωμα, ούτε προφυλακτικό. το πρωί όταν ξυπνάνε, ντύνονται, σε φιλάνε στα χέρια και επιστρέφουν με το λεωφορείο στο μακρινό προάστιο.


τουλάχιστο ένας τους είχε τη μυρωδιά των προγόνων μου.

turkey ow nine [iii]

turkey ow nine [ii]

turkey ow nine

2:20 pm

[on a grioty note]

Η αγκίδα

Το βράδυ που σκοτώσαν τον Λαμπράκη,
γυρνούσα από ένα ραντεβού.
"Τι έγινε;" ρώτησε κάποιος στο λεωφορείο.
Κανείς δεν ήξερε. Είδαμε χωροφύλακες
μα δε διακρίναμε τίποτε άλλο.

Πέρασαν τρία χρόνια. Ξανακύλησα
στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά.
'Ομως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί
σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει:
άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά,
άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα,
κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια.

ντ. χριστιανόπουλος

αφιερωμένο στις [ιστο]λούγκρες φιλήσυχες πολίτες, που τις μέρες της εξέγερσης συνέχισαν το ψευδοσυνειδησιακό παραλήρημα για τo προσωπικό τους δραματάκι, το ποτάκι τους στο sodade, τη μουσικούλα τους, το δικαιωματάκι τους στο γάμο κτλ κτλ. αφιερωμένο στις [ιστο]λούγκρες φιλήσυχες πολίτες που τις μέρες που το κράτος χτυπούσε στο ψαχνό, βουτούσαν το earl grey στην τσαγιέρα τους και αναρωτιόνταν για τη φύση της βίας.

[img]