διεθνολόγιο VII: italia

καθώς διάβαζα τον ιταλικό τύπο σήμερα το πρωί , ξεπήδησαν οι μνήμες από τη δική μου ιταλία,... οι εικόνες, οι λαχτάρες , η ξεγνοιασιά, τα βλέμματα. δε θυμάμαι, είναι η αλήθεια, κανέναν ιταλό.δε μου έμεινε κανένα όνομα, άρωμα ή αναμνηστικό. φταίει ίσως ότι δε μου αρέσε ο τρόπος που φλερτάρανε, που κάνανε σέξ, οι έντονες προφορές που δε με βοηθούσανε καθόλου στο πράκτις. δε μου άρεσε κυρίως που σου τάζαν τα καλά μου τη γή και το σύμπαν και στο τέλος σου δίναν-αναπόφευκτα- πολύ λιγότερα. αυτό όμως που ήταν συγκλονιστικό και που δε έχω ξεχάσει είναι το βλέμμα που είχαν τα φανταράκια στους σιδηροδρομικούς σταθμούς του βορρά όταν παίρνανε άδεια για να πάνε στα σπίτια τους στη σικελία, το ρέτζο καλάμπρια, το μπάρι . κουρασμένα αλλά και χαρούμενα. με ρούχα τσαλακωμένα, σε αντίθεση με την eleganza τριγύρω. πονηρά αλλά και αθώα. όμορφα λουλούδια που δε χωρούσαν σε κανένα παζολινικό βάζο. πάντα με ένα τσιγάρο στο στόμα. πάντα πρόθυμα.

-a n d i a m o
a b a r i .
e t u ?

-anch' io a bari ragazzi.
anch' io a bari...